Geçtiğimiz pazartesi oldukça tuhaf ama aynı zamanda birçok kişinin başından geçen, dahası birçoklarının da umursamadığı bir olay geçti annemin başından. Tabii birebir aynısını yaşamıyor herkes, farklı açılardan, farklı biçimde ve değişik kalibrelerde düşüyorlar böylesi olayların içine…
Hikâyemiz şöyle: Annem Perşembe-Ordu arası sefer yapan minibüslerden birine acelesi olduğu, dakikaları ve belki de saniyeleri kovaladığı bir gün biniyor. Normalde 8 kişi ile duraktan hareket eden aracın o gün 9-10 kişi binmişken neden hareket etmediğini soruyor bir süre geçtikten sonra: “Şoför bey, ne zaman hareket edeceksiniz? 8 kişi ile hareket etmiyor muydu minibüsler?”
Minibüs şoförü de “Simsar mısın, sana mı sorucam?” diye karşılık veriyor.
Annem de, “Çok kabasınız…” diyor.
Buraya kadar belki normal görülebilir. Ama sonra şoför, aracın hareket ettiği andan annemin ineceği noktaya kadar geçen sürede çevresindeki yolculara yakınmaya, olayı abartılı bir yanlışlık ve şekil değiştirmişlikle anlatmaya başlıyor. Ve burada annem, benim de yapacağım gibi, ineceği yeri söyledikten sonra “Araçtan indikten sonra arkamdan da söylenmeyin, beyefendi,” diyor gayet kibarca. Fakat şoför de, yanlışın dibini bulmak ister gibi bir hâl, tavır içerisinde olmalı ki, annem –bir kadın, kim olursa olsun bir kadın- minibüsten indikten hemen sonra araçtan iniyor. Annemin yolun bir tarafından diğer tarafına, gelen araçlar nedeniyle geçememesini fırsat bilerek orada ve o anda anneme söylenmeye, hakaret etmeye başlıyor. Kesinlikle küfretmiyor ve fakat her ne demiş olursa olsun bir kadına saygısızlık ediyor.
Tabii bu aşamada benim daha ve daha ve daha çok takıldığım nokta şu oluyor: Minibüsteki kimse kılını kıpırdatıp ne olup bittiğine bakmak için minibüsten aşağı inmiyor. Müdahale etmiyor.
İnsan biraz da böyle bir şey işte… Yapılan bir yanlış olduğunda susup kabuğunu parlatmaya bayılıyor. Susmanın, geleceğe ilişkin de bir yanlış olduğunu bilmiyor. Her neyse…
Annem eve geldiğinde olayı sinirden elleri ve sesi titreyerek anlattı. Birkaç kere.
Bu yaşanmışlığı dinlediğimde epey sinirlendim ben de, haklı olarak. Sonra bütün minibüs şoförlerinin aynı olduğunu düşünerek çok büyük bir hataya düştüm. Olayı şikâyet etmeye gittiğimizde, böylesi bir yanlışlığı yapamayacak kadar kibar olduklarını gördüm. Ve fakat içlerinde de böylesi tavırlı birinin olduğunu…
Böyle oluyor bazen. İnsan bir sepetin içine düşen bozuk bir incirin, bütün bir sepeti bozduğunu düşünebiliyor yanlışlıkla. Ama sorun sadece o bozuk incirde aslında.
Geçtiğimiz pazartesi oldukça tuhaf ama aynı zamanda birçok kişinin başından geçen, dahası birçoklarının da umursamadığı bir olay geçti annemin başından. Tabii birebir aynısını yaşamıyor herkes, farklı açılardan, farklı biçimde ve değişik kalibrelerde düşüyorlar böylesi olayların içine…
Hikâyemiz şöyle: Annem Perşembe-Ordu arası sefer yapan minibüslerden birine acelesi olduğu,dakikaları ve belki de saniyeleri kovaladığı bir gün biniyor. Normalde 8 kişi ile duraktan hareket eden aracın o gün 9-10 kişi binmişken neden hareket etmediğini soruyor bir süre geçtikten sonra: “Şoför bey, ne zaman hareket edeceksiniz? 8 kişi ile hareket etmiyor muydu minibüsler?”
Minibüs şoförü de “Simsar mısın, sana mı sorucam?” diye karşılık veriyor.
Annem de, “Çok kabasınız…” diyor.
Buraya kadar belki normal görülebilir. Ama sonra şoför, aracın hareket ettiği andan annemin ineceği noktaya kadar geçen sürede çevresindeki yolculara yakınmaya, olayı abartılı bir yanlışlık ve şekil değiştirmişlikle anlatmaya başlıyor. Ve burada annem, benim de yapacağım gibi, ineceği yeri söyledikten sonra “Araçtan indikten sonra arkamdan da söylenmeyin, beyefendi,” diyor gayet kibarca. Fakat şoför de, yanlışın dibini bulmak ister gibi bir hâl, tavır içerisinde olmalı ki, annem –bir kadın, kim olursa olsun bir kadın- minibüsten indikten hemen sonra araçtan iniyor. Annemin yolun bir tarafından diğer tarafına, gelen araçlar nedeniyle geçememesini fırsat bilerek orada ve o anda anneme söylenmeye, hakaret etmeye başlıyor. Kesinlikle küfretmiyor ve fakat her ne demiş olursa olsun bir kadına saygısızlık ediyor.
Tabii bu aşamada benim daha ve daha ve daha çok takıldığım nokta şu oluyor: Minibüsteki kimse kılını kıpırdatıp ne olup bittiğine bakmak için minibüsten aşağı inmiyor. Müdahale etmiyor.
İnsan biraz da böyle bir şey işte… Yapılan bir yanlış olduğunda susup kabuğunu parlatmaya bayılıyor. Susmanın, geleceğe ilişkin de bir yanlış olduğunu bilmiyor. Her neyse…
Annem eve geldiğinde olayı sinirden elleri ve sesi titreyerek anlattı. Birkaç kere.
Bu yaşanmışlığı dinlediğimde epey sinirlendim ben de, haklı olarak. Sonra bütün minibüs şoförlerinin aynı olduğunu düşünerek çok büyük bir hataya düştüm. Olayı şikâyet etmeye gittiğimizde, böylesi bir yanlışlığı yapamayacak kadar kibar olduklarını gördüm. Ve fakat içlerinde de böylesi tavırlı birinin olduğunu…
Böyle oluyor bazen. İnsan bir sepetin içine düşen bozuk bir incirin, bütün bir sepeti bozduğunu düşünebiliyor yanlışlıkla. Ama sorun sadece o bozuk incirde aslında.
