Konuşmayı seviyoruz duyduklarımızı anlatmayı, analiz yapmadan hemen paylaşmaya bayılıyoruz. ‘’ Dedikodu ‘’ yaparız. Yani gerçekliğini araştırmadan, gözümüzle görmeden, emin olmadan, umarsızca paylaşıyoruz gidiyor. Maksat konuşmak olsun. Ben yapmam diyene inanmıyorum. Az ya da çok ama hepimiz bazen laf olsun diye de konuşuyoruz. Bu huy maalesef bütün Ordu’lularda var. Konunun kahramanı, olayın şeklini, nereye taşıyacağımızı, ne gibi zarar vereceğimizi, üzüleceğimizi göz ardı ederek, sadece konuşuyoruz çoğu zaman. Bu ahlaki ve insani değerlere sığmadığı gibi dinsel yönden bakıldığında, kitaplarda da günah olarak tanımlanan bir davranış biçimi. Bir insan hakkında olumsuz konuşmadan önce defalarca konunun doğruluğunu araştırmak gereği, eğer gözle görüyorsak bile doğru görüp görmediğimizi kontrol etmek suretiyle o konuda konuşulması gerektiği ve konuşulurken de o kişinin bu davranışı hangi koşullarda ve ne tür mecburiyetler karşısında yapmış olabileceği düşünülerek, defalarca süzgeçten geçirilerek algılamak ve sonra anlatmak gerektiği öğrenilir. Ama hayatın akışı için de biz veya karşımızdakiler, ne yazık ki bu kadar duyarlı davranmıyoruz. Konuşuyoruz gidiyor. Sonra bazen konuştuklarımız hakkında vicdan muhasebesi içine giriyoruz. Bazen de düşünmüyoruz bile. Burada da konu dönüyor dolaşıyor  yine farkında olmamaya geliyor. Yaptığımız, düşündüğümüz, konuştuğumuz şeylerin farkında olmak yazıyorum, çiziyorum ama üzerinde düşünerek, tartışarak, konuşmak bence en doğrusu. Gerçekten doğru olup olmadığını bilmeden yazmak ve söylemek kadar adilik olamaz, bilhassa Atatürk’ümüz ve ailesi hakkında. Çocuklar aralarında konuşurken ‘’ Benim annem senin anneni genel evde görmüş der, diğer arkadaşı da ona peki senin  annenin genel evde ne işi var diye cevap verir.’’ Sevgili okuyucularım hayatta üç şeye dikkat edeceğiz. Elimize, belimize bilhassa DİLİMİZE. Böylece BAŞKALARININ Hayatları hakkında, onların bilgileri dışında fikir yürütmek haddimizi aşmamış oluruz. Hayat sadece sahibinindir. Kendini bilmez ‘’ ATATÜRK’ün hatırasına alenen hakaret etme’’ ve ‘’ Halkı kin ve düşmanlığa alenen tahrik etme’’ cüretinde bulunan O o….. çocuğuna lanet olsun. Çünkü: dilin kemiği yok şerefsizler.