Çocukların, hiçbirşeyi kafaya takmayan tavırlarını gördükçe onların hayatın anlamını bilen tek varlıklar olduğunu düşünürüm. Çocuk olmak ekmek elden su gölden yaşamaktır. Ne güzel günlerdi değil mi çocukluk günlerimiz. İşe gitmek yok, hayatın sıkıntıları, dertleri yok. Hatta belli yaşa kadar haftanın günlerini, saati bilmeyiz. Çünkü çocukken günlerin ve zaman kavramının anlamı yoktur. Çünkü ne bir iş ne de bir görev vardır. Yaramazlık yapınca hemen affedilmek var ya bence çocuk olmanın en güzel tarafı da bu.
Bana göre insan, hayatının her döneminde çocuktur. Doğduğumuzda ve okul yıllarımızda küçük çocuğuz, yirmili yaşları geçtiğimizde genç çocuğuz ve ellili yaşları geçtiğimizde yaşlı çocuğuzdur. Bazı insanlar içindeki çocuğa kilit vurarak bu duygusunu köreltir. Ancak hayatın tadına varıp, kıymetini ve anlamını bilenler hiçbir zaman bu duygularından uzaklaşmaz.
Hani bazen deriz ya hayatın bütün sıkıntıların uzaklaşmak istediğimizde keşke çocuk olsam diye, çocuklarda bunun tam tersini söyleyip keşke çabucak büyüsem der.Hayat insanı böyle ikilemde yaşatır.Sorumluluklar arttıkça çocuk olma hevesimiz keşkelerimiz daha da çok bastırır.
Her ne olursa olsun, ne yaşarsak yaşayalım içimde hep bir yanımız çocuk kalsın ve umut ışığımız kaybolmasın…Sağlıkla kalın…
